Mogiłę pradziada ocal od zapomnienia...

Warto podkreślić, że nie był to żaden wyjazd turystyczno- krajoznawczy. Celem naszego pobytu na Ukrainie (dokładnie w Jezierzanach) było porządkowanie polskich cmentarzy.
Podczas pobytu, spaliśmy w prywatnych domach u znajomych mieszkańców Jezierzan, a posiłki spożywaliśmy w szkole. Naszym opiekunem i dobrym duchem podczas pobytu była dyrektorka Szkoły w Jezierzanach Pani Maria Afanafjewa.
Po przyjeździe na miejsce okazało się, że cmentarz w Jezierzanach, który sprzątaliśmy w ubiegłym roku, należy gruntownie oczyścić. Trochę nas to przeraziło, ponieważ teren cmentarza ponownie był porośnięty lasem akacjowym.
W ciągu pięciu dni uporaliśmy się z pracami, wyczyściliśmy obszar cmentarza do „czarnej ziemi”- jak mówili mieszkańcy Jezierzan. Oczywiście poszerzyliśmy obszar naszych prac, wycięliśmy także nowe drzewa, odnajdując wiele polskich nagrobków. Nasze prace polegały także na inwentaryzacji grobów i spisaniu informacji o osobach w nich pochowanych. Nagrobki są wykonane z piaskowca i upływający czas spowodował, że wiele z nich uległo ogromnemu zniszczeniu. Część musieliśmy ustawić na nowo, gdyż leżały na ziemi zapomniane do tej pory przez wszystkich. Z ogromną satysfakcją, po kilku dniach patrzyliśmy na uporządkowany cmentarz.
Pewnie w przyszłym roku znów zaczniemy prace porządkowe od początku, ale ważne jest też to, że możemy chociaż raz na jakiś czas zapalić znicze na grobach naszych przodków i pomodlić się za ich dusze. Nikt inny już tego nie robi.
Zauważyliśmy, że mieszkańcy wioski również zaczynają porządkować groby swoich bliskich (do tej pory były one zaniedbane i porośnięte krzakami). Nasze przyjazdy i praca na cmentarzu, być może, są dla nich przykładem i impulsem do działania. Niestety, przez niesprzyjającą aurę nie byliśmy w stanie podjąć prac na Cmentarzu w Borszczowie.
Oczywiście, na Ukrainie nie tylko pracowaliśmy. W tym roku mieliśmy dwa dni wolne – niedzielę oraz Dzień św. Piotra i Pawła, obchodzony 12 lipca i traktowany na Ukrainie, jako dzień wolny od pracy. Podczas tych dni zwiedziliśmy wiele miejsc, związanych z historią Polski. Ogromne wrażenie zrobiło na uczniach Muzeum Juliusza Słowackiego w Krzemieńcu. Panoramę tego miasta podziwialiśmy ze Wzgórza Bony.
W Zbarażu największe zainteresowanie wzbudziła sala tortur oraz meble zgromadzone w nowo otwartych salach, wypożyczone z Muzeum Etnograficznego we Lwowie. Ze względu na trwające prace konserwatorskie, niektóre komnaty w zamku były zamknięte.
Wracając do Jezierzan po raz pierwszy zwiedziliśmy Pałac w Wiśniowcach, w którym są zgromadzone obrazy i portrety naszych przodków. Jak głosi legenda, w parku przy pałacu znajduje się ławeczka, na której siedział Balzak, jadąc do swojej ukochanej Eweliny Hańskiej. My też na niej zasiedliśmy i choć przez moment poczuliśmy magię dawnych czasów. Chocim zachwycił swoją potęgą, podobnie, jak rzeka Dniestr, wijąca się u stóp, tego potężnego zamku. Podobne odczucia mieliśmy na Zamku w Kamieńcu Podolskim. Oprócz twierdzy zwiedziliśmy miasto, a w nim ratusz, katedrę i Kościół Ojców Paulinów. Wracając do Polski odwiedziliśmy Lwów, w tym Cmentarz Orląt Lwowskich.
Uczniowie, którzy byli z nami w tym roku, mimo zmęczenia towarzyszącego im w czasie prac, już teraz deklarują swój udział w kolejnej edycji akcji.
Fundacja Studio Wschód zagwarantowała nam transport do Jezierzan na Ukrainie oraz częściowo noclegi i wyżywienie. Cieszymy się bardzo, że dzięki dodatkowemu dofinansowaniu naszego wyjazdu przez Burmistrza Gminy i Miasta Węgliniec-Stanisława Mikołajczyka oraz Radę Miejską w Węglińcu i Starostwo Powiatowe w Zgorzelcu, nasi uczniowie mogli nie tylko ratować polskie cmentarze na Ukrainie, ale również uczestniczyć w wycieczkach, podczas których poznawali kulturę i historię Polski, pozostawioną na Kresach.

Źródło: powiatzgorzelecki.pl / Urszula Zel i Anna Sygut