Wywiad z Anną Śliwińską, zwyciężczynią plebiscytu na osobowość roku 2015

Jest Pani zwyciężczynią tegorocznego plebiscytu, jak Pani odbiera to wyróżnienie?
Muszę powiedzieć, że dla mnie już sama nominacja była sporym zaskoczeniem. Natomiast wygrana to zaskoczenie jeszcze zwielokrotniła. Bez wątpienia jest to dla mnie duża satysfakcja i byłabym nieszczera, gdybym powiedziała, że to wyróżnienie mnie nie cieszy.
Dlaczego zdecydowała się Pani na taką formę organizacji społecznej, jakim jest Transgraniczny Uniwersytet Trzeciego Wieku?
To było sześć lat temu i to był w zasadzie przypadek. Nie byłam już wtedy związana obowiązkami zawodowymi i nie ukrywam, że zastanawiałam się, co robić z czasem wolnym. I wtedy, pamiętam to były wakacje, zadzwoniły do mnie panie Elżbieta Derecka i Maria Herzog i opowiedziały mi o tym, że od dłuższego czasu noszą się z zamiarem uruchomienia w mieście uniwersytetu trzeciego wieku. Spotkałyśmy się i jakoś wspólnie udało nam się zrealizować ten pomysł. Trzy miesiące później uniwersytet był już zarejestrowany jako stowarzyszenie. To był strzał w dziesiątkę, bo zainteresowanie uniwersytetem przerosło nasze wyobrażenia. Okazało się, że w mieście jest bardzo dużo osób takich jak my, z otwartymi głowami, ciekawych świata, niemieszczących się w tradycyjnym obrazie babci, czy dziadka.
Od ilu lat się Pani tym zajmuje?
Jeśli ma pani na myśli starzenie się, to od 61. Jeśli zaś mówimy o uniwersytecie, to z dumą mogę powiedzieć, że w tym roku będziemy obchodzić już czwarte oficjalne urodziny.
Jakie znaczenie ma dla Pani aktywizacja osób starszych?
Aktywizacja to w moim rozumieniu przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu,
a wykluczenie to najprościej mówiąc niemożliwość korzystania ze swoich uprawnień. Dlatego, według mnie, niezwykle istotne są wszelkie takie aktywności, które pozwolą na przeciwdziałanie ograniczaniu kontaktów społecznych, rodzinnych, sąsiedzkich i oświatowych. Na przeciwdziałaniu wykluczeniu ekonomicznemu, czyli braku aktywności w procesach wytwarzania i konsumpcji, i politycznemu, czyli nieuczestniczeniu w decyzjach politycznych, w ich kształtowaniu i podejmowaniu. Zapewniam, że nikt ani straszy, ani młodszy nie chce rezygnować z niczego, do czego uprawnia go jego wiek.
Jakie ma Pani plany na ten rok?
Chciałabym robić to, co do tej pory, powiększać grono słuchaczy i sympatyków TUTW i w dalszym ciągu pozytywnie, przyjaźnie i pomyślnie starzeć się.
Co Pani rozumie przez hasło „przyjemne starzenie się”?
Nie powiem tu chyba niczego odkrywczego, bo przyjemne, czy raczej pozytywne starzenie się zostało już zdefiniowane. To proces optymalizacji możliwości zachowania zdrowia fizycznego, społecznego i psychicznego oraz proces, który umożliwia osobom starszym uczestnictwo w życiu społecznym, bez dyskryminacji ze względu na wiek, pozwalający na czerpanie radości z dobrej jakości niezależnego życia. A jednym z warunków pomyślnego starzenia się jest utrzymanie możliwości kształcenia się i samorealizacji, bo bezczynność niszczy ciekawość i pasję.
Skąd bierze Pani inspirację do dalszych działań?
Życie jest inspiracją, a największą motywacją są dla mnie słuchacze TUTW. Każdy semestr w naszej „uczelni” kończy się ankietą, w której słuchacze wyrażają opinie o tym, co było i sugerują tematy kolejnych spotkań. Bo naszą dewizą jest, że „ma być ciekawie”.
Co Pani uważa za swój największy sukces?
Rozmawiamy o TUTW, więc chyba mogę powiedzieć, że sympatia z jaką spotykam się wobec TUTW właściwie z każdej strony i zaangażowanie się w pomyślne starzenie się zgorzeleckich seniorów wielu osób, instytucji, placówek oświatowych i kulturalnych naszego miasta. Według mnie, sukcesem naszego uniwersytetu jest też docenienie naszej aktywności nie tylko w Zgorzelcu, ale i szerzej na Dolnym Śląsku.